De sneeuw, het komt vanzelf maar gaat ook wel vanzelf weer weg.

Deze wijze woorden van Gerrit Stegeman pasten uitstekend bij zijn film die hij maandagavond vertoonde in Museum Staphorst. De film begon dan ook met prachtige beelden uit de zeventiger jaren toen we nog winters hadden met een echt pak sneeuw. En bijna meterslange ijspegels aan de rieten daken. Menige bezoeker, in de volle zaal, herinnerde zich dat nog wel. Het duurde wat langer voordat de wegen weer schoon waren. Maar op de erven was iedereen bezig om de doorgang weer wat toegankelijker te maken. En Stegeman keek toe met een grote hoed op – toen leek het nog wat – zoals hij zei. In de lente kwamen de voorjaarsbloemen in beeld, afgewisseld met de jonge eenden die weer ruim door het water konden zwemmen. Zo werd zijn publiek meegenomen door de tijden van het jaar. Met de activiteiten die er in dat jaar in de dorpen plaatsvonden. De mensen die voorbij liepen en waarvan het altijd weer een zoeken is naar de namen. Zeker bij de film, want ze zijn alweer voorbij voordat de naam te binnen schiet. Maar vanuit de zaal kon het af en toe aangevuld of bevestigd worden. Optochten, markten, trouwerij met de koets, paardensport en een rondje met het paard. Het voordeel hiervan is dat je altijd weer terugkomt waar je begon. En even een uitstapje naar Ponnypark Slagharen, het Openluchtmuseum, Giethoorn en terug. De Gereformeerde school die tachtig jaar bestond en gevierd werd met pannenkoeken eten. Alle schoolbankjes naar buiten en dan ook even lekker stroop likken van het mes…. Het bleek dat de film uit vijf 5 onderdelen bestond. Het publiek mocht kiezen, stoppen of doorgaan. Iedereen bleef zitten en genoot nog van de opnames van de L.I.M. Het jaar rond was de titel van zijn film. Dat betekende dat we weer bij de winter kwamen en er geschaatst werd. Met prachtige blauwe luchten en dikke sneeuw op de takken!